GEZINSGEHEIMEN
In veel gezinnen bestaat een gezinsgeheim. Vaak met de beste bedoelingen wordt de werkelijke toedracht van gebeurtenissen niet aan kinderen verteld. Ouders hebben dan het idee dat hun kinderen te jong zijn om te begrijpen wat er is gebeurd of ze zijn bang dat het hun kinderen zal schaden als ze het geheim vertellen. Ook bij veel hulpverleners leven deze ideeën, vaak ook omdat ze zich onthand voelen. Ze missen de handvatten om de geheimen te onthullen op een verantwoorde manier, die recht doet aan zowel het kind als zijn ouders.

Ongeveer dertig jaar geleden werd binnen de psychologie het onthullen van een geheim en het openlijk bespreken van een traumatische ervaring met een kind nog als schadelijk voor diens ontwikkeling gezien. Dat veranderde langzaam nadat post-traumatische stressstoornis (PTSS) bij kinderen in 1987 in de DSM werd beschreven. Voor het behandelen van PTSS zijn inmiddels verschillende evidence-based behandelingen ontwikkeld, waarvan WRITEjunior er één is. De huidige opvatting over het onthullen geheimen is , is dat het , over het algemeen, een goede interventie is. Uitzonderingen kunnen zijn onthullingen die vanuit een culturele context levensbedreigende gevolgen kunnen hebben, zoals het risico op eerwraak.
Waarom is het onthullen van geheimen zo belangrijk?
Als er in een gezin een geheim speelt zullen kinderen vaak intuïtief aanvoelen dat er “iets” in de lucht hangt, ook al weten ze nog niet wat er speelt. De dynamiek van het feit dat er iedereen in het gezin weet dat er een geheim/ “iets” in de lucht hangt maar niemand die er over spreekt , kan de onderlinge communicatie in het gezin negatief beïnvloeden. Ook kunnen kinderen in hun fantasie geheimen, waar ze iets van vermoeden, erger maken dan ze in werkelijkheid zijn. Ze lijden daar dan vaak in stilte onder. Daarnaast is de kans dat een geheim op een onverantwoorde manier uitkomt door iemand buiten het gezin levensgroot aanwezig. Het vertrouwen van kinderen in hun ouders wordt ernstig beschadigd als ze op latere leeftijd te horen krijgen van een buurvrouw: 'Weet je dan niet dat je opa eigenlijk jouw vader is?', of van een vriendje: 'Nee joh, jouw moeder heeft geen hartstilstand gehad, ze is gewoon van de flat gesprongen.' Deze beschadiging in het vertrouwen van kinderen in hun ouders kan schuld-, schaamte- en agressiegevoelens opleveren. Ook kan het geheimhouden van een traumatische gebeurtenis voor hun kind ouders langdurige fysiologische stress opleveren. Deze stress heeft een negatief effect heeft op hun lichamelijke gezondheid en beïnvloedt hun ouderschap negatief.
Binnen WRITEjunior is een aangepaste methodiek ontwikkeld om gezinsgeheimen, op een verantwoorde wijze, te onthullen.

PREVERBAAL TRAUMA
Ook voor het behandelen van preverbaal trauma kan WRITEjunior heel goed gebruikt worden. Jonge kinderen blijken traumatische ervaringen te registreren en ook op te slaan. Ze doen dit meestal niet in woorden (verbaal) omdat ze daar nog te jonge voor zijn. Jonge kinderen slaan gebeurtenissen op in lichamelijke sensaties in hun lichaam. De wijze van opslaan, van met name de centrale aspecten van het trauma, zou accuraat en consistent zijn als deze werden vergeleken met de rapportage van volwassen derden die aanwezig waren bij het trauma. Uit de literatuur komt ook naar voren dat traumatische stress in de vroege kindertijd een risicofactor vormt voor het ontwikkelen van chronische PTSS en andere psychopathologie op latere leeftijd.

(klik op de afbeelding om het artikel te lezen)